't is klèr, Claire!

Een jongetje van een jaar of zeven wees me er nog niet zo lang gelden op: belofte maakt schuld! Bedankt voor deze levenswijsheid, Thomas! Als ik iets beloof, zal ik mijn belofte vroeg of iets veel later moeten naleven...

Een heel dik jaar gelden beloofde ik een vriendin dat als ze ...., ik voor haar een jurkje zou maken. De ALS voorwaarde was al een poosje bereikt, de DAN liet magertjes op zich wachten. Enige progressie werd waargenomen toen we begin januari een patroontje selecteerden en een stofje gingen kiezen bij het winkeltje om de hoek (rode Crêpe!). Maar dan bleef het wat stilletjes wat mijn belofte betrof. 

Het stofje bleef onderaan de hoop van mijn to sew list liggen, verhuisde af en toe naar een iets zichtbaarder plaatsje, maar er veranderde niets fundamenteels aan om het als een kledingstuk te kunnen benoemen. Het probleem was dat er altijd maar nieuwe stofjes bovenop de hoop terecht kwamen die voor zijn gekropen om een kledingstuk te worden en dat er ook wel eens een wedstrijddeelname de kop op stak. Dat de geselecteerde stof een materiaal is waar ik nog nooit mee gewerkt had, kan hier ook wel een beetje in meegespeeld hebben...

De rode lap crêpe flitste wel geregeld door mijn gedachten. Ik zette zelfs herinneringen in mijn agenda die ik mooiweg negeerde... Tot op een blue monday en de daaropvolgende dinsdag ik eindelijk besloot om het patroon over te tekenen, rode overlockgaren aanschafte, de stof verknipte en er een echte jurk van begon te maken. Het patroon dat Claire de la Lune gekozen had is de gig jurk van LMV. De stof gebruikte ik dubbel om de transparantie te beperken... Ik heb er ocharme maar 1 dagje werk aan gehad! SCHAAMROOD op de wangen! Blij dat het af is. Hopelijk is mijn eerste buitenhuise opdrachtgever ook tevreden.

 

 

En belofte maakt schuld! Je kan er mee op zomervakantie, Claire! Hé, zullen we dit vieren met een éclaire, Claire? *Genoeg woordspelingen voor vandaag!


De sjaal vol rode zoenen en de broche komen van bij Veritas.

Bang! Bang!

Pantervlekken. You like it or you hate it. I LIKE IT. Het lief hates it. Zo vullen wij mekaar aan. Een beetje Ying en Yang :-)

Maar daar dacht ik niet aan toen ik mijn metertjes leopard kocht. Ik was toen druk bezig met me te visualiseren hoe mijn jumpsuit eruit zou zien als het klaar was. Als modelletje selecteerde ik het Elisabeth-Jumpsuit uit La Maison Victor. Ik koos er voor om geen zakken op het bovenstuk te bevestigen, maar deze te vervangen door een grappige strijkapplicatie van Macon et Lesquoy. Die zakken bovenaan waren niet echt een meerwaarde voor mij, en het zou enkel een risicofactor geweest zijn (dochterlief kan soms onvoorspelbaar uit de hoek komen, een afgescheurde borstzak is dan niet wat je wilt meemaken). Verder hield ik alles simpel.

Letterlijk simpel: geen knopen met knoopsgaten maar kamsnaps. Hier heb ik me een beetje laten gaan in het kleurdetail. Een klein folieke dat geen ander ziet. Ik gebruikte 2 kleuren per knoopje: binnenin oranje en langst de buitenkant zilvergrijs. Een ideetje dat ik hier opdeed. En de knoopjes matchen perfect met de minuscule strijkapplicatie!

Ik had mezelf een deadline gegeven voor dit project. En die heb ik niet gehaald. Ik zou hiermee meedingen in een naaiwedstrijd in januari, met als thema hangoverwear. Maar omdat er voor mij toch een kleine moeilijkheidsgraad in het ontwerp zat én omdat de stof niet goed meewerkte (viscose, het is zo aangenaam om dragen, maar ietwat moeilijk te verwerken), verdween mijn onafgewerkt stuk door tijdsgebrek, hopen frustraties en gevloek op mijn ooit-to-do/ooit-af-te-werken-stapel. Ik haalde het nu dus vanonder het stof, om er het beste van te maken! Ziehier het resultaat!

 

Achteraf bekeken was het enkel nog de afwerking van het halsboordje, de mouwen en de broekspijpen... Maar misschien was het wel beter om alles aan de kant te leggen, en tijdens een zen-momentje de finishing touch aan te brengen. Ondertussen hebben andere naaiprojecten nieuwe inzichten gebracht om al dat boordwerk af te ronden! Ik werkte alles af door een geplooid beleg aan te stikken (zo vermeed ik een onvoorziene rimpel in mijn afwerking).

Mijn angst dat alles tot een ballon-effect zou leiden, was onterecht. de stof valt zoals ze moet vallen. Nu moet ik mijn outfit nog aan het lief tonen... Er speelt zich plots een muziekje af in mijn hoofd ...

  :-)

The neverending story van het tv-dekentje

Vol goede moed kocht ik ergens een goed jaar geleden wat bolletjes wol om een lekker gezellig tv-dekentje te haken. Mooie kleurtjes, dikke draad, grote haakpen (12mm) dus in no time resultaat. Dacht ik. Omdat ik niet goed wist hoe er aan te beginnen, besloot ik voor de rechthoeken-aan-mekaar-gezet-versie te gaan. Ik moest nog wol bijkopen omdat het anders te klein zou zijn én de kleurtjes die ik had gebruikt waren niet meer op voorraad (dat heb je, als je naar den Action gaat). Het draaide uit in iets lelijks, een dekentje waar ik zelfs niet onder wilde kruipen. Dus ergens in de aanloop naar Kerstmis besloot ik om één voor één de bolletjes wol te herconstrueren en voor iets nieuws te gaan.

Deze keer besloot ik om het beter aan te pakken. Grootser en minder vatbaar voor wol-in-de-juiste-kleur-schaarste. Ik zou met lijnen werken in verschillende diktes, door van kleur te veranderen op het einde van de rij. Inspiratie haalde ik een beetje uit mijn Alpaca-wollen dekentje dat ik vier jaar geleden in Cusco kocht als reuzen sjaal. Dus... ik zette me in de zetel en begon aan de eerste rij. Als afmeting-maatstaaf gebruikte ik onze rode 2,5-zit waarop ik toen zat. Als ik van leuning a naar leuning b raakte, dan konden het lief en ik er zeker met 2 onder kruipen. Ik hield geen rekening met de rekbaarheid van mijn steken... Gevolg: de grondvesten voor een gigantisch groot deken waren gezet, na een half metertje (op méér dan 2 meter breed) dreigde er een nieuwe wolschaarste en mijn rechterarm leed onder het gewicht van het deken en de repetitieve handeling van het haken: mijn tenniselleboog stak de kop op. Het wat-ooit-een-deken-moet-worden werd aan de kant gelegd, wat zoveel betekende als in de vergeetput belanden.

Tot vandaag! Ik bracht een nieuw bezoekje aan de winkel waar je eigenlijk beter niet komt. Ze hadden mijn wol weer! Hosanna in de Hoge! Met 6 extra bolletjes wol ging ik naar huis. En de zin om ooit een dekentje af te werken kreeg ik er gratis bij!

Ooit... raakt het af! Vraag me er af en toe eens naar. Dat helpt misschien.

De anonieme sweater addicts

Het is me wel duidelijk geworden welk kleurenpalet mijn klerenkast tegenwoordig beheerst: grijs met zonnig geel en koningsblauw afgewerkt met een tikkeltje grasgroen... Het zijn frisse en toch verwarmende kleuren, vooral als ze deel uitmaken van een heerlijke sweater! Jaja... Ik maakte nog eens een Julia Sweater. Zou er een groep bestaan voor de Anonieme Sweater Addicts?

Deze keer koos ik voor de berenklauw waarmee ik mijn vorige Julia accentueerde, afgewerkt met groene jerseystof met een abstract pijltje. Ik koos voor de simpele uitvoering met lage halsuitsnijding, maar toch met zak vanvoren

De stofjes komen van Bambiblauw.